Op zo’n bankje langs de dijk was ik beland. Zo’n bankje van verweerd hout dat er tegen moet kunnen in weer en wind. Rechts achter mij de fruitbomen en de contouren van Weurt en links achter mij de kolk, vredig kabbelend. Voor mij het Grindgat met aan de waterkant een kudde paarden en de schoorsteen van de oude steenoven boven de bomen uit. Laaghangende lichte en donkere wolken om me heen, een bleek zonnetje. Vertrouwde omgeving hier. Bijna achtenvijftig jaar geleden kwam ik hier voor het eerst. Waar blijft de tijd? Op sommige momenten in mijn leven dacht ik dat de tijd helemaal niet opschoot, dat het tergend langzaam ging. Het grijs uitgeslagen bankje was ook al een teken des tijds. ‘Gries’ zeggen ze hier en in het oostelijke deel van Nederland. Klinkt ook zachtmoediger en liever dan het hardere grijs. Net als dat oudje warmer klinkt dan ‘ouwe’. Er zijn liedjes over geschreven. ‘Gries’ dus, hoort bij op leeftijd zijn.
Waar is de tijd gebleven. Altijd maar druk-druk-druk met gezin, werk en een heleboel andere dingen. Maar vooral met voor en tegenspoed. Tegenspoed zie ik teveel om me heen de laatste jaren, helaas, en dat heeft mogelijk ook met ‘gries’ te maken. Je wereldje wordt uitgedund en als je maar lang genoeg ‘gries’ blijft ben je nog alleen over. Alle aardige mensen vertrekken altijd te snel...
De kerkklok laat ook maar weer eens van zich horen. Als een waarschuwing? Je denkt een paar versnellingen langzamer te gaan leven na je pensioen, maar de tijd gaat ook nu nog steeds razend snel. ‘Gries’ gaat snel! Ze zeggen dat wij pensionados nog maar wat rondlummelen, alleen nog maar leuke dingen doen, maar als we het nu niet doen is de kans daarop misschien snel verkeken.
Ik ga weer verder, er komen een paar mensen aan die misschien ook even op dit verweerde bankje willen mijmeren, mensen die ook al mooi ‘gries’ zijn. En ‘gries’ moet je wel blijven koesteren, toch?
